Isabella's Weepers

Lange tijd was onduidelijk wat de betekenis was van tien bronzen beeldjes van edelen en jonkvrouwen in de collectie van het Rijksmuseum. Pas halverwege de vorige eeuw werd duidelijk dat ze behoorden tot het grafmonument van Isabella van Bourbon, dat in 1476 in Antwerpen was opgericht. Tijdens de Beeldenstorm van 1566 werden ze geroofd en vervolgens zijn ze langs onbekende weg in de 17de eeuw in Amsterdam terechtgekomen.

Isabella van Bourbon was de vrouw van Karel de Stoute, de hertog van Bourgondië. Aan dit hof was het traditie om kostbare grafmonumenten op te richten om de kracht van de dynastie en de status van de overledenen te verbeelden. Rondom de tombe werden zogenoemde pleurants of rouwfiguren geplaatst. Aanvankelijk drukten ze verdriet uit, later werden ze portretten van familieleden en voorouders van de overledene, die als een soort stamboom zijn of haar edele afkomst moesten onderstrepen. Dit karakteristieke aspect van de middeleeuwse grafkunst krijgt hier uitgebreid aandacht, waarbij de hoofdrol uiteraard is weggelegd voor de tien beeldjes die tot de schaarse overblijfselen van de Bourgondische hofkunst behoren.

In deze uitgave in de Rijksmuseum Reeks vertelt auteur Frits Scholten de geschiedenis van tien beeldjes die ooit behoorden bij het grafmonument van Isabella de Bourbon.